LEVENSLESSEN VAN DE OUDE EIK

Levenslessen van de oude eik.

Ik schreef dit stuk ooit als notitie voor mezelf toen ik net in het

klooster zat. Tot ik het vandaag weer las en dacht laat ik het

met jullie delen als passage in mijn komende boek.

Ik had zo mijn redenen om voor langere tijd het klooster in te gaan

m’n leven was fucked up en het was tijdens het hoogtepunt van de

herfst. Ik zat vol frustratie, verdriet en angst. Ik voelde na de

ochtendmeditatie een sterke aantrekkingskracht tot de bossen

rondom het klooster. Ik liep over een glibberig pad vol met gladde

stenen en klei. Ik was inmiddels een uur onderweg en met slechts

een paar huisjes in de verte voelde ik me alleen op de wereld.

Ik ging zitten op een boomstronk en zat daar met de serene stilte

van de natuur om me heen en het herfstzonnetje op mijn gezicht.

Na een aantal minuten te hebben gekeken naar de kleurenpalet

van bladeren en die langzaam door de zachte wind los lieten kwam

de wereld rondom mij in focus en het was wonderbaarlijk levendig.

Rondkruipende insecten die aten en dood lagen te gaan, eikels

die langzaam met bladeren bedekt werden. De natuur bereide

zichzelf voor op de winter.

Zittend stelde ik mezelf voor dat er een week voorbij ging en hoe

het bos continu in verandering is, dood en wedergeboorte precies

onder mijn neus. Ik realiseerde hoe dicht deze constante evolutie

staat ten opzichte van onze intermenselijke relaties. Een ervaring

die ons alle bind, ongeacht wat je geloof, ras, cultuur of religie is,

is dat we allemaal weten dat emotioneel tumult komt met ups en

downs, pieken of dalen, leven en dood en de evolutie van het leven.

Als we hier nu eens naar zouden kijken door het perspectief van

een buitenaarde bezoeker die geen emoties kan voelen, zou hij

miljoenen mensen zien die overgeleverd zijn aan een continue

veranderend spectrum van emotionele pijn, beroering en ongemak

zonder daar een fysieke oorzaak voor te hebben tijdens een groot

deel van hun leven.

Waarom? Is dit een ongelukkige stroom van krankzinnigheid voor

ons als mens, of dient het eigenlijk een groter doel? Ik zie dat het

antwoord in de natuur zelf ligt precies hier voor mijn neus, het bos

is een perfect self-suported systeem, en zolang je er niet mee

loopt te fucken voedt het zichzelf en het continue verandert,

groeit en evolueert.

Dit is de natuur.

De natuur is een bende.

En zo is ook het leven zelf!

De natuur is altijd veranderende, groeiende wereld die dood gaat

en waar wedergeboorte aanwezig is, van de kleinste microben tot

reusachtige eiken die op de grond vallen.

Zo gaat het ook met onze gedachten!

En als mens doen we ons uiterste best om maar de boel te

verbloemen en de buitenwereld maar te laten zien dat we die bende

te boven blijven. In the long run kun je dit vergeten want we zijn de

natuur zelf!! Begrijp me niet verkeerd hier, maar het hebben van een

ego is erg belangrijk voor ons overlevingssysteem. Het heeft ons

daarmee genomineerd tot het meest aanpasbare soort op aarde.

( nice ey!)

De natuur van ons ego is er om labels te creëren, zoals

verwachtingen, hechting, en oordelen en zo veel meer. Zien we

dit terug in onze natuurlijke wereld? Don’t think so!

Wederom, niks mis hier, je bent als mens simpelweg vergeten dat je

je ooit hebt opgegeven voor het natuur gevorderden programma.

En by the way, je zou hier niet zijn terwijl je dit boek nu leest als je

je niet had opgegeven!

Maar waarom moeten we dan vaak dealen met zoveel emotionele

shitzooi?

Dat komt omdat wij als mens twee verschillende naturen hebben die

in conflict zijn met elkaar.

We zijn van nature als wezens gebouwd die constant onderhevig

staan aan verandering en ontwikkeling.

We zijn van nature ontworpen om een ego te hebben en de

overleving van dat ego is er op gericht om zichzelf te definiëren te

controleren en te hechten aan andere veranderende wezens die

ook een ego bezitten. Starting to see the big picture here?

Het is dus geen wonder dat je soms het gevoel hebt dat je uit elkaar

gerukt wordt als een relatie op één of andere manier onverwacht begint

te veranderen, kapot gaat of zelf opnieuw tot leven komt in een

andere vorm.

Nu ik hier zo zit vallen er veel kwartjes wat best grappig is en dacht terug

aan m’n kindertijd. Ken je ze nog die kinder ei choclade met een

verassing. Ik had ooit zo’n ding en wilde een experiment doen propte ze

vol met verschillende zaadjes en deed er water bij en sloot hem toen af

en deed er wat plakband omheen en liet het zo een tijdje liggen.

Na een tijdje forceerde de zaden (de natuur) die ik erin had gedaan

het ei (ego) en het leek of ie ging ontploffen. We zijn zowel de zaden

als het gele plastic containertje van het ei.

Dus als je het goed bekijkt er is een constante strijd tussen deze

twee delen van het “zelf.” Maar hier is de kicker: het is je ego die

het uiteindelijk zal gaan verliezen zodra het leert om mee te gaan

met het uitzetten van de natuur!

En dit is de manier van de natuur die ons pushed om ons te

ontwikkelen en veerkracht op te bouwen om sterk te worden als

de oude eik om zware stormen te weerstaan!

Dat is het doel van ons gevoel: emotionele beroering…. Er is geen

weg omheen, zo simpel is het gewoon! Dit is het geavanceerde

programma waar jij, ik en iedereen zich voor heeft opgegeven.

“En het mooie er van is, het is een levenslang lidmaatschap.”

En nee, je kan het niet ruilen of je geld terugvragen!

Het mooie nieuws is dat er een groot verschil bestaat tussen pijn

en lijden. Als je emotionele pijn ervaart, en je staat je ego niet toe

om er in mee te gaan, tsja dan ervaar je lijden. Dan ben jij dat

plastic gele hulsje uit het verassings ei dat langzaam uit elkaar

gedrukt wordt dat weerstand geeft aan de eeuwig ontwikkelende

natuur.

Niet erg leuk!

Neem dit eens in ogenschouw als een bos dat zich constant uitbreid,

sterft en weer tot leven komt, als je hier diepgaand naar kijkt is het in

zekere zin een constante pijnstaat. Maar het is niet de pijnstaat die wij

kennen of ervaren.

Stel je even een moment voor dat het bos een persoon zou zijn zoals

als jij en ik. Als dat werkelijkheid zou zijn dan zou die persoon de pijn los

moeten laten van zijn eigen uitzetting, evolutie en dood, en zal men een

wedergeboorte voelen zo vol dat er een constant gevoel van

gelukzaligheid of orgasme zal zijn.

Fuck yeah, zoiets als: het doet zo heerlijk pijn!

In die zekere zin, dat bos zou dan het meest verlichte wezen zijn die

we zouden kennen, zelfs de Dalai lama zou jaloers er op worden!

Dus waar natuur met de stroom meegaat heeft het menselijk ego de

neiging om daartegen te haken in het zand te zetten. Natuur die lijdt

niet in tegenstelling tot ons als mens. Het houdt niets tegen en het

houdt niets vast.

Als je jezelf hierin wil trainen, zie dan je leven simpelweg als de

natuur. Kijk en voel wat er gebeurd als je verandering gewoon toestaat.

Welke shit er ook is het bos composteert het weer en gebruikt het

weer om nieuw leven te ontwikkelen. Compost geeft ons weer

vruchten, dit is de perfectie van de natuur zelf en als je moedig

genoeg bent om los te laten zal het ook jouw natuur worden en mag jij

de vruchten gaan plukken.

Een gelukkig en bloeiend leven kan alleen ontstaan als we dingen los

kunnen laten die toch oud zijn en af zullen sterven, gedachten,

ervaringen enz. Als je je vast houdt aan al het oude zal je ook geen

nieuw leven kunnen ontwikkelen. Stel je voor dat de bomen alle

bladeren vast zouden houden in de herfst, dan zou het bos eng en

griezelig worden, het zou meer dood als levend aanvoelen. En dat is

gewoonweg niet de natuur.

Ik had voor dat ik hier heen een heel leven opgebouwd met vrienden,

onderweg hierheen voelde het fricking weird. Maar nu terugkijkend was

ik in staat de schoonheid van dit proces in te zien. Ik zag hoe de as

van alles wat ik achter me had verbrand diep de compost van mijn

leven had verrijkt. Dit natuurlijke proces gaat ver voorbij de kleine

luchtbel waar wij als mens in leven. Onze hele wereld, en de kosmos

zijn in een constant proces van dood en wedergeboorte. Jouw beperkte

denkwijze brengt weerstand in dit natuurlijke proces.

Dus stop hiermee!

Nee ik weet het, het is ook niet makkelijk maar welk deel van jouw

leven ook afsterft de verandering die plaatsvind gaat way beyond….

Dus het is ok om los te laten

Alles

Komt goed!